اگر هر کوهنورد با تجربه سوال بفرمایید : مهمترین وسیله ی ضروری برای یک کوهنورد چیست ؟ قطعاً جواب خواهد داد: اول: کفش دوم: کفش سوم: کفش ! چرا؟ چون مهمترین عضو بدن یک کوهنورد پاهای اوست که پیمایش در نقاط صعب العبور در شرایط مختلف را بوسیله کفش ها برای او هموار می سازد. کفش های یک کوهنورد می تواند در کیفیت کوهنوردی او نیز تاثیر بسزای بگذارد. پس حتماً سعی کنید از کفش مناسب با برنامه های کوهنوردی خود استفاده نمایید. اما چطور می توانیم کفش مناسبی برای برنامه های خود مهیا کنیم ؟ این سوالی است که به دفعات زیاد از کوهنوردان با سابقه پرسیده می شود. قبل از هر چیز، می بایست دسته بندی در کفش های کوهنوردی گفته شود و سپس مشخصات لازمی که تقریباً همه برندهای معروف تقریباً آنرا دارند و رعایت می کنند، گفته شود و در انتها نتیجه گیری برای خریدن کفش مناسب برای شما آسان خواهد بود. تکنولوژی ساخت کفش های کوهنوردی طی دو و سه دهه اخیر دچار دگرگونی و پیشرفت قابل ملاحظه ای شده است. امروزه دیگر ، تنها بر دوام و مقاوم بودن کفش اهمیت داده نمی شود، بلکه راحتی و قابلیت های فنی کفش نیز مورد توجه تولیدکنندگان و مصرف کنندگان قرار می گیرد. چرم از دیر باز ماده ی اساسی در تولید کفش محسوب می شد.اما امروزه به سبب پیدایش موادی مانند گورتکس (Gore Tex) و سیمپاتکس Sympatex)) و تینسولیت (Thinsulate) دیگر چرم ماده اساسی در تولید کفش های محسوب نمی شود. کفش های کوهنوردی عموماً، به شکلی ساخته می شوند که با کرامپون قابل استفاده باشند، به همین دلیل حاشیه ها به سمت انگشتان پا و پاشنه قالب ریزی شده اند که جای خوبی برای اتصال کرامپون ها ایجاد می کند. سفتی کفش دقت کرامپون را بالا می برد و به فرد اجازه می دهد در شرایط دشوارتر و شیب های زیاد نیز گام بردارد. مورد فنی دیگر گرم نگه داشتن پاها در هوای سرد و بازدم پاها در هوای گرم است که با توجه به این پارامترها از مواد مختلف می توان آن را مهیا کرد.

کفش های کوهنوردی به چهار دسته اصلی تقسیم میگردد.
۱- کفش های پیاده روی یا walking : این کفش ها معروف به کفش های اسپرت یا همان کفش های کتانی خودمان هستند. کفش های راحتی که بدون ساق بوده و برای پیاده روی در یک برنامه گلگشت که نیاز به صعود نه چندان سخت هست مورد استفاده قرار می گیرد. جنس مواد رویه این گونه کفش ها معمولاً گورتکس هست تا بتواند بازدم خوبی برای پاها ایجاد کند و پاها کمتر احساس خستگی نماید. اگر شما برنامه ی سبکی در پیش رو دارید بهتر است که از این نوع کفش استفاده نمایید ، تا پاهایتان خسته نگردد.

۲- کفش های کوه پیمایی یا ترکینگ trekking: کفش های با ساق یک رو که وزن تقریبی هر لنگه آن باید کمتر از ۷۰۰ گرم یا همان حدود باشد. به دلیل اینکه کوهنورد پس از صعود دچار خستگی پا میگردد، داشتن ساق کفش باعث میگردد مچ پا از پیچ خوردگی و آسیب های لغزشی تا حدود خیلی زیادی محافظت گردد. جنس لایه بیرونی این گونه از کفش ها گورتکس هست و لایه زیره کفش ویبرام هست . همچنین این کفش ها در قسمت پاشنه، حتماً باید حالت ارتجاعی و ضربه گیر داشته باشند تا فشار به پاشنه های پا منتقل نگردد. کفش های ترکینگ کوهنوردی معمولاً برای برنامه های سبک سه فصل اول سال مناسب هستند و یا برنامه های سنگن در فصل تابستان . مثلاً : صعود به قله دماوند. اما به هیچ وجه مناسب فصل سرما و برف و یخ نیستند. هر چند برندهایی معروفی هستند که می توانند تا شش ساعت از عبور رطوبت به داخل کفش مقاومت کنند. اما بهتر است برای برنامه های زمستانی یا سنگین از کفش های دسته سوم استفاده نماییم.

۳- کفش های ارتفاع یا high mountain: این کفش ها، همانطور که از اسم شان پیداست ، برای برنامه های سنگین کوهنوردی طراحی و ساخته شده است. معمولاً از لحاظ وزنی بالای یک کیلوگرم وزن دارند، و همچنین اندازه ساق آنها از ترکینگ ها بیشتر است. تا محافظت بیشتری در برابر سرما و حفاظت از پاها را انجام دهد. لازم به ذکر است که هرچه قدر وزن کفش بیشتر باشد پاها را زودتر خسته می نماید، اما چاره ای نیست. جنس کف این دسته از کفش ها معمولاً ویبرام ایتالیا است و همچنین از مواد فایبرگلاس و کربن برای ضربه گیری پاشنه پا استفاده میگردد. در داخل از لایه تینسولیت که جزء مواد گرما زااست استفاده میگردد و در لایه بیرونی از مواد گروتکس ، البته خیلی کمتر از کفش های ترکینگ استفاده میشود تا بازدم را نیز انجام دهد. این گونه کفش ها بصورت دوپوش نیز رایج هستند و از لحاظ قیمتی نیز از دو برابر یک کفش ترکینگ نیز بیشتر است. یک نکته که میتوان در مورد این کفش های ارتفاع گفت این هست که ، این کفش ها برای یک برنامه معمولی صعود تا ارتفاع۴۰۰۰ متر در تابستان اصلاً مناسب نیستند و نتیجه عکس نیز خواهد داشت. اما برعکس در فصل سرما یا برنامه های صعود ارتفاع ۵۰۰۰ بیشتر حتماً باید از این دسته از کفش ها استفاده شود.

۴- کفش های هیمالیا نوردی یا expedition )): این کفش ها، همانطور که از اسم شان پیداست برای برنامه های سنگین کوهنوردی و ارتفاع طراحی و تولید شده اند. کفش های اکسپدیشن معمولاً سه پوش هستند و تا زیر زانو ارتفاع دارند. و از چندین مواد مختلف در ساخت این کفش ها استفاده میگردد که بعضاً می بایست کاتالوگ یا شناسنامه کفش مورد تجزیه و تحلیل کوهنورد قرار گیرد. طراحی و ساخت این گونه کفش ها با دقت و حساسیت خاصی و در آزمایشگاه های پیشرفته تولید کنندگان بزرگ طراحی و ساخته می شوند، چرا که کوچکترین اشتباه در طراحی و ساخت می تواند منجر به صدمات جبران ناپذیری به کوهنورد گردد.