نوع برنامه:  کوه پیمایی نیمه سنگین با ۳ ستاره

تعداد همنوردان حاضر در برنامه :  ۴۶ نفر

آقایان:
مجتبی علیزاده، فرهاد اصغری، علی سهرابی، رضا داوودی، امین خدمتی، رضا تاو، رضا رفیعی، حسام تهمتن زاده،
امید تهمتن زاده، پوریا فروتن، سعید کرمی، محمد رجایی، امیر محمدی، امیر کریمی، محمد زارع، علی کامرانی،
علی طباطبایی، علی بهزادیان پارسا، شریف شریف الدین، محمدرضا خانی، محمود اصلانی، مهدی نقی زاده، مجید
فصیحی، حامد سادات پور، محمد امین بامیان

بانوان:
روجا تیبا، نسرین رضایی، هنگامه مدرس، راضیه بامدادی، مریم احمدی، فاطمه احمدی، فاطمه مهرجو، فرشته عظیمی،
فرحناز فتحی، مهرنوش مددیان، سیما داوودی، نوشین جودکی، سعیده بیات، کتی رضایی، فاطمه نصرالهی، آنا کمالی،
مائده صفرزاده، نازنین ابارشی، الهه اکبرزاده، فائزه حاجیلو، سایه رمضانی

سرپرست اصلی : آقای مجتبی علیزاده

کمک سرپرستان : خانم روجا تیبا و آقایان فرهاد اصغری و علی سهرابی

سرقدم: آقای فرهاد اصغری

ته قدم: امین خدمتی

عکس:  حامد پورسادات

ثبت ارتفاعات و مختصات جغرافیایی : پوریا فروتن

گزارش : محمد امین بامیان

مسیرهای صعود
صعود به سی چال به طرق زیر میسر میشود:
۱) روستای آهار واقع در منطقه فشم
۲) روستای دربندسر
۳) مسیر پاکوب کنار پیست اسکی دیزین (ولایت رود)
۴) تهران، جاده فشم، میدان فشم به سمت چپ، بعد از میگون، دره هملون
۵) گردنه دیزین، که خود به دو طریق قابل دسترسی است:
الف) تهران، کرج، جاده چالوس، جاده دیزین، گردنه دیزین (مسیر صعود برنامه ما)
ب) تهران، اتوبان بابایی، لشگرک، جاده شمشک به دیزین، گردنه دیزین

مسیر صعود: گردنه دیزین

مسیر فرود: گردنه دیزین

ارتفاع قله: ۳۷۳۰ متر

ارتفاع گردنه دیزین در مبدا صعود: ۳۲۹۱ متر

طول مسیر صعود: حدود ۸ کیلومتر

مدت زمان صعود: ۱۴۰ دقیقه (بدون احتساب زمان صرف صبحانه)

مدت زمان فرود: از قله تا گردنه دیزین: ۸۵ دقیقه

وسیله رفت و برگشت: سه دستگاه میدل باس

مبدا حرکت: خیابان آزادی، نرسیده به میدان آزادی، روبروی ایران فیلم

موقعیت جغرافیایی:

قله سی چال، جز قلل البرز مرکزی به شمار می رود و در شمال استان تهران و حد فاصل بین جاده چالوس و جاده هراز و در قسمت جنوبی منطقه دیزین و قسمت شمالی روستای آهار واقع گردیده است. این قله با ارتفاعی در حدود ۳۷۳۰ متر، بین دو قله دیزین و دربندسر، قد برافراشته و بلندای آن از هر دوی آنها بیشتر است. پیست اسکی دیزین، اولین و مهمترین پیست اسکی ایران در دامنه شمالی این قله، هرساله از آذرماه تا ماه اردیبهشت میزبان خیل عظیم دوستداران و علاقمندان به ورزش مفرح اسکی است. خط الراس اصلی قله از یک طرف (سمت جنوبی) به قله توچال و قلعه دختر و از طرف دیگر بعد از گردنه دیزین (سمت شمالی) به قله کلون بستک، سرکچال و خلنو متصل می گردد.

وجه تسمیه:

سی چال را به این جهت “سی چال” نام نهادند که سی چاله و گودی آبگیر در اطراف آن وجود دارد که همواره در سرتاسر سال آب در آنها جمع می شود .

پوشش گیاهی منطقه: خار، گون، پونه، آویشن و انواع علفزار.

پوشش جانوری: خرگوش، روباه، گرگ، کل و بز کوهی.

وضعیت آنتن دهی موبایل: در تمام طول مسیر آنتن دهی وجود دارد.

وضعیت آب در منطقه: در طول مسیر به غیر از یک چشمه کوچک که در پایین یکی از ایستگاه های تله کابین قرار دارد آب آشامیدنی دیگری وجود ندارد و حتما باید آب کافی به همراه داشت.

شرح برنامه :

سحرگاه جمعه، هشتم خرداد ۱۳۹۴ میدان آزادی میعادگاه ۴۵ نفر از همنوردانی بود که جملگی متحد و منسجم، عزم صعود به قله ای نمودند که برایشان فقط یک قله نبود، بلکه به منزله خانه دومشان بود، خاستگاه اتحادشان بود… آری، این بار هدف ” سی چال” بود.

طبق برنامه ریزی قبلی توسط سرپرست محترم گروه، سه دستگاه خودروی مینی بوس برای مسیر رفت و برگشت در نظر گرفته شد. خودروی اول به سرپرستی آقای علیزاده در میدان رسالت روبروی مسجد رسول ساعت ۰۴:۴۵، خودروی دوم به سرپرستی آقای داوودی در میدان آزادی روبروی ایران فیلم ساعت ۰۵:۰۰ و ماشین سوم هم به سرپرستی خانم تیبا که همراه با خودروی اول از رسالت به سمت میدان آزادی حرکت کرد تا عده ای از دوستان را نیز آنجا سوار کند. ساعت ۰۵:۱۵ هر سه دستگاه مینی بوس در میدان آزادی مستقر شدند تا به عنوان مبدا حرکت برنامه رهسپار نوردی خاطره انگیز شوند.

مسیر انتخابی تا گردنه دیزین، جاده چالوس بود. بدین ترتیب پس از عبور از مسیری سرسبز، از کنار سد زیبای کرج و پیمودن مسافت ۱۰۳ کیلومتر وارد جاده دیزین شدیم و با عبور از مسیر ولایت رود در ساعت ۰۷:۵۵ به محل مجموعه هتل های دیزین رسیدیم و در پارکینگ بالایی دیزین خودروها را پارک کردیم.

عددی که GPS در این نقطه نشان میداد ارتفاع ۳۲۹۱ متری با مختصات ۳۹۸۸۱۳۳ – ۵۳۹۰۲۱ بود. پس از طی مختصر مسافتی تا ورودی پیست به ارتفاع ۳۳۱۲ متری اعضای گروه دور هم گرد آمدند و بعد از سر شماری و تقسیم وظایف، گروه جهت سازماندهی و سهولت در امر رهبری به سه دسته تقسیم شد :

دسته اول به جلوداری آقای فرهاد اصغری و عقب داری آقای علی سهرابی

دسته دوم به جلوداری خانم روجا تیبا و عقب داری آقای علی کامرانی

دسته سوم به جلوداری آقای رضا داوودی و عقب داری آقای امین خدمتی

در ساعت ۰۸:۲۵ صعود آغاز شد، ابتدای مسیر با شیبی ملایم و پا کوبی خوب و هموار همراه بود، خنکای ملایم نسیم صبحگاهی هم صورت نواز بود، کمی آنطرف تر و در یالهای تپه های مجاور عده ای مشغول چیدن گیاهان کوهی و دارویی و بهره مند از این همه سخاوتمندی طبیعت بودند. پس از حدودا ۵۰ دقیقه پیشروی گروه، یکی از اعضا بنام آقای شریف الدین که جداگانه و بصورت انفرادی از شهر طی طریق کرده بود نیز خود را به ما رسانید و به گروه ملحق شد تا عدد نفرات حاضر به ۴۶ برسد. در ساعت ۰۹:۳۵ در مکانی نسبتا مسطح و هموار به مختصات ۳۹۸۶۶۳۱ – ۵۳۸۳۰۴ و در ارتفاعی حدود ۳۳۹۵ متری که جایی مناسب جهت استراحت و صرف صبحانه بود متوقف شدیم.

سرپرست گروه پاره ای توضیحات در خصوص اهداف این برنامه و انتخاب تغذیه مناسب ارائه دادند و پس از میل صبحانه و تجدید قوا نیز جناب اصغری به نکات مهمی در مورد برنامه اول و دوم ، هماهنگی و حفظ نظم در گروه اشاره نمودند. بعد از درنگی ۶۵ دقیقه ای و در ساعت ۱۰:۴۰ با صلاحدید سرپرستان از اینجا به بعد گروه با دو دسته به مسیر ادامه میداد. دسته اول به جلوداری آقای اصغری و عقب داری آقای سهرابی که سرعتی تر خیز برمی داشت و دسته دوم به جلو داری آقای داوودی و عقب داری آقای خدمتی که با همان آهنگ قبلی صعود مینمود.
شیب کمی بیشتر شد تا با افزایش ارتفاع چشم اندازهای زیبای کلون بستک و خلنو به ما رخ بنمایند.
در این حین یکی از اعضای گروه به همراهی خانم تیبا و عقب دار، جهت مدیریت توان و نیل به هدف با سرعتی کمتر از بقیه گام بر می داشت. همه چیز خوب و عالی بود و تنها چیزی که توی ذوق میخورد و برهم زن آنهمه زیبایی طبیعی بود عناصری فلزی و مصنوع دست بشر بود که در قالب دکل همچون دشنه بر پیکر این طبیعت زیبا فرود آمده بود.
در فاصله ای در حدود ۱۰۰ متری تا قله، تاسیسات و آنتن های برج مخابراتی نیمه کاره و در حال ساخت، قابل رویت می بود. ساعت ۱۱:۵۰ دسته اول که پیش افتاده بود با تمامی اعضا موفق به صعود گشت و بدنبال آن اولین نفر از دسته دوم با اختلاف زمانی ۲۵ دقیقه خود را به قله رسانید. بعلت پوشش برفی بخشی از مسیر و نیز شیب نسبتا تند و ریزشی ۳۰ متر انتهایی، صعود نفرات آخر با احتیاط بیشتری صورت می گرفت تا در نهایت در ساعت ۱۲:۵۰ صعود تکمیل و گروه با حداکثر نفرات موفق به فتح خانه شد. سی چالی های مسرور از صعود، کوله ها بر زمین نهادند و با گرفتن عکسهای دسته جمعی و شخصی به ثبت این لحظات به یادماندنی شان پرداختند تا خاطره ای بسازند در آلبوم فتوحاتشان.

پس از کمی استراحت بر روی سکوی مسطح واقع در قله، بساط نهار پهن شد. البته عده ای از همنوردان، طبیعت سرسبز تر پائین دست قله، که در کنار آن گودال بزرگ پر آبی وجود داشت و فضای روح افزایی را خلق کرده بود برای استراحت، صرف نهار و گرفتن عکس یادگاری ترجیح دادند.

قانون ساعت ۱۴ اما این نکته را یادآور می شد که گرچه دل کندن سخت، ولی وقت بازگشت است ولی پیش از آن، به یاد درگذشتگان حادثه بهمن زمستان ۸۸ خانم روجا تیبا که خود شاهدی بر آن واقعه تلخ بودند شعر زیبایی را دکلمه نمودند و سپس همگی به نشانه احترام یک دقیقه سکوت اختیار کردند.
ساعت ۱۴:۱۷ فرود دسته جمعی آغاز شد و کل گروه در امتداد یک صف پائین می آمدند. باد سردی هم وزیدن گرفت و ابرهای تیره بالای سر خبر از باریدن می داد. بعد از ۲۰ دقیقه گروه توقف کوتاهی میکند تا بیاد دوستان غایب در این برنامه بالاخص آقای مجتبی احدی و خانم پردیس فریدونی که در برنامه قبلی دچار جراحت شده بودند عکس یادگاری بگیرد و جایشان را خالی کند.

مجددا به سمت پائین راه افتادیم. پوشش سفید رنگ برف و سبزرنگ گیاهان که همچون لباسی بر قامت سی چال و کوه های اطراف می نمود توجه ما را به خود جلب میکرد. باد شدت بیشتری گرفت و ساعت عدد ۱۵:۱۰ را نشان میداد در این حین چند نفر از دوستان بهمراه خانم تیبا جهت رسیدگی به وضعیت زانوی راست خانم بیات که کمی دچار مشکل شده و باعث درد و کندی حرکت وی میشد توقف نمودند وسپس به ادامه مسیر پرداختند که این توقف باعث فاصله تقریبا ۲۰ دقیقه ای بین آنها و سایر اعضای گروه شد. در نهایت امر اولین نفرات گروه در ساعت ۱۵:۴۰ به مبدا صعود (ورودی پیست) فرود آمدند و آخرین نفرات هم در ساعت ۱۶:۰۰ به آنها ملحق شدند.

پس از استراحت ۳۰ دقیقه ای به محل پارکینگ بازگشتیم تا در ساعت ۱۶:۴۵ دقیقه سوار بر میدل باس ها روانه جاده چالوس و مسیر بازگشت شویم. در بین راه آسمان باریدن گرفت، بوی نم باران فضا را کاملا پر کرده بود و طراوت بهاری حس میشد. لحظات خوشمان زمانی تکمیل شد که در طول مسیر به بازی پانتومیم و شادی پرداختیم.گویی همه چیز دست به دست هم داده بود تا ۸ خرداد ۹۴ در تقویم خاطرات کوهنوردی مان خوش رقم بخورد.
بحمدالله کلیه نفرات با سلامت و صحت در ساعت ۱۹:۵۰ به میعادگاه آزادی بازگشتند و راهی خانه هاشان شدند و این حکایت ادامه دارد … برفراز باشید و استوار